Hayat, aslında hâlâ güzel… Belki bir sabah serinliğinde, belki bir kuşun kanadında ya da bir çocuğun içten gülüşünde… Fakat insan, bu güzelliği görecek gözünü yitirdi; duyacak kalbini unuttu. Günümüz insanı, betonlar arasında sıkışmış bir varlığa dönüştü. Oysa doğa, hâlâ fısıldıyor: “Yaşam, kalple dokununca anlamlıdır.”
Bir kedinin gözleriyle baksak etrafa… Ne hırs görürüz orada, ne de kin. Yalnızca dingin bir merak, sabır ve uysal bir kabulleniş. O, sokakta yürürken kimsenin üzerine basmayacağına inanır, çünkü doğaya güvenir. Ama biz, birbirimizin üzerinden geçiyoruz. İnsanlık, merhameti bir lüks; sevgiyi bir pazarlık aracı haline getirdi.
Ve bir köpeğin sadakati… İşte orada durmalı uzun uzun. Aç kalır, dışlanır, hatta şiddet görür… Ama sahibi geri döndüğünde kuyruğunu sallar. Affeder. Unutur. Yeniden sever. Çünkü o bilir: Sevgi, karşılık beklemeden verilirse gerçek olur. İnsanlar ise, artık sevgiyi değil, hesapları büyütüyor.
Bir kuzu düşünün… Annesinin yanına sığınmış, dünyayı henüz anlamamış. Masumiyetin ta kendisi. Gözlerinde korku yok, çünkü güven var. Ama biz, ne güvenebiliyoruz birbirimize, ne de güven verebiliyoruz.
Bugün sokakta aç kalan bir hayvan sadece yemek beklemiyor aslında; bir bakış, bir şefkat arıyor. Ama biz bakmıyoruz bile. Yolda düşen bir çocuğa yardım etmek yerine videoya çeken gözler olduk. Yaşlıları görmezden gelen, çocukları susturan, hayvanları yok sayan bir toplum haline geldik.
Oysa hayat bize her gün bir ders veriyor. Kediler sabretmeyi, köpekler sadakati, kuzular saf sevgiyi anlatıyor. Ama biz dinlemiyoruz.
İnsan olmak, sadece yürüyebilmek ya da konuşabilmek değil. İnsan olmak, hissetmektir. Başkasının acısını yüreğinde taşıyabilmektir. Kalabalıklar arasında bile vicdanı haykırabilmektir.
Unutmayalım…
Hayat hâlâ güzel.
Güzellik doğada, sadakat bir köpekte, huzur bir kedinin sessizliğinde, umut bir çocuğun gözlerinde saklı.
Ama insanlık…
İşte o, yavaş yavaş yitip gidiyor…